اختصاصی قدس آنلاین -از سواحل کاراییب تا آند پوشیده از برف- ونزوئلا سرزمینی است در احاطه زیبایی‌های حیرت‌انگیز طبیعی. این کشور در عین حال دارای بزرگ‌ترین ذخیره‌گاه ثابت نفت در دنیاست.
ونزوئلا در سال ۲۰۰۱ از غنی‌ترین کشورهای آمریکای جنوبی بود اما این روزها با بالاترین نرخ تورم در جهان دست و پنجه نرم می‌کند. اکنون در ونزوئلا که روزگاری فولاد و سیمان مازاد داشت و زمینی حاصل‌خیز و معادنی سرشار، هر کالایی دچار کمبود و قحطی اســت. تفاوتی ندارد دستمال توالت باشد یا شیر، قهوه یا ذرت؛ قفسه فروشگاه‌ها خالی است و مردم شب تا صبح جلوی فروشگاه‌ها در صف می‌ایستند تا شاید جزو نفراتی باشند که شیر و برنج به آن‌ها می‌رسد. ۵۰ سال پیش تعداد فقرای ونزوئلا بیشتر از بریتانیا نبود.
براساس گزارش اکونومیست، در سال گذشته ۷۴% از مردم ونزوئلا به دلیل کمبود غذا به طور میانگین ۸.۷ کیلوگرم وزن از دست داده‌اند. مردمی که بر بزرگ‌ترین ذخایر نفتی جهان ایســتاده‌اند، اکنون باید خاموشی‌های چندساعته و شوک افزایش ناگهانی قیمت بنزین تا ۶۰ برابر را تحمل کنند.
هر روز صبح صفی متشکل از چندین هزار نفر جلوی شعبه مرکزی سازمان گذرنامه ونزوئلا تشکیل می‌شود. قحطی و خشونت زندگی در این کشور را غیرقابل تحمل کرده و مردم برای خروج از کشور اقدام می‌کنند. دولت برای دادن گذرنامه‌های جدید سخت‌گیرانه عمل می‌کند. مارتین یکی از افراد متقاضی دریافت گذرنامه می‌گوید: به من گفتند که برای گذرنامه باید هشت ماه صبر کنم و اگر ۲۵۰ دلار رشوه بدهم شاید کارم زودتر راه بیفتد.
براساس گزارش رویترز، تورم در این کشور به ۸۰۰% رسیده است. تخمین زده می‌شود نرخ تورم سال بعد از ۲۰۰۰% فراتر رود و قیمت اقلام ضروری تا ۲.۲۰۰% افزایش پیدا کند. ۱۰۰ بولیوار که زمانی باارزش‌ترین اسکناس این کشور بود امروز در بازار سیاه کمتر از سه سنت می‌ارزد و دولت به دنبال جایگزین کردن اسکناس‌های جدید ۲۰۰۰۰ بولیواری است. مغازه‌داران گاهی به جای شمارش پول آن‌ها را وزن می‌کنند.
خیابان‌های کاراکاس از خون معترضان رنگین شده و هرج و مرج بر همه جا حاکم است. پلیس مردمی را که از فرط گرسنگی به نانوایی‌ها یورش می‌برند به گلوله می‌بندد. بسیاری از افرادی که به خیابان ریخته‌اند نه "مخالفان دموکراسی‌خواه " که "اقشار کارگری حاشیه شهرها" هستند که زمانی جزء ارتش حامی هوگوچاوز و دولت او بوده‌اند.
نیکولاس واتسون تحلیل‌گر ارشد آمریکای لاتین در سازمان جهانی Teneo Intelligence در مصاحبه با فوربز می‌گوید: ونزوئلا مدت‌هاست در بحران فرورفته و به آرامی می‌سوزد. نشانه‌ها قبل از مرگ چاوز در سال ۲۰۱۳ هم آشکار بود. آن‌چه ما حالا داریم می‌بینیم نشان‌دهنده مرحله جدید و احتمالا نهایی این بحران است.
چاوز شرکت‌های خصوصی را به امید تولید و فروش کالاهای ارزان‌قیمت به مردم، مصادره و ملی اعلام کرد. بسیاری از شرکت‌های خارجی به مرور ونزوئلا را ترک کردند. به خاطر ملی کردن شرکت‌های خارجی با رای دادگاه‌های بین‌المللی، چاوز مجبور به پرداخت غرامت‌های سنگین هم شد. چاوز منتقدان و مخالفان دولت را از پســت‌های دولتی کنار گذاشت. تنها در حوزه نفت، نزدیک به ۲۰هزار نفر از ۳۶هزار فرد شــاغل را به این دلیل که آن‌ها را ضد انقلاب و سرمایه‌دار می‌دانست اخراج کرد.
نفت ونزوئلا از سنگین‌ترین نفت‌های جهان است و برای فروش و استفاده در پالایشگاه‌ها، لازم است با نفتی مشابه اما سبک ترکیب شود. در شرایط معمول، ونزوئلا نفت سبک را از آمریکا خریداری و با نفت خود ترکیب می‌کند و می‌فروشد. تا نخستین سال‌های به‌قدرت رسیدن هوگو چاوزبخش بزرگی از استخراج نفت در ونزوئلا بر عهده شرکت‌های آمریکایی بود و از این رو مشکل چندانی هم برای تأمین نفت سبک نداشتند اما با رویکرد چاوز، امکان بازپرداخت بدهی بابت نفت سبک وجود نداشت و اصل و فرع درآمد نفتی صرف ساخت مسکن و انواع کمک‌هزینه‌های این کشور می‌شد تا جاییکه اختلافات مالی با شرکت‌های آمریکایی منجر به مصادره دارایی‌های آن‌ها توسط کاراکاس و به‌دنبال آن خروج آمریکایی‌ها از صنعت نفت ونزوئلا شد. از سال ۲۰۰۶ به این‌سو، روند تولید نفت ونزوئلا به‌دلیل گران بودن نفت سبک و نپرداختن دیون خرید نفت و نبود مشتری برای نفت سنگین، کاهشی دائمی داشته و اکنون یک میلیون بشکه کمتر از حداکثر تولید آن زمان است.
پیروزی نیکولاس مادورو – معاون چاوز- در انتخابات به معنای ادامه راه چاوز بود. چاوز پیش از مرگ به مادورو توصیه کرده بود مبادا از سیاست‌های او گامی به عقب بردارد و این سیاست‌ها را که شامل توزیع دلارهای نفتی بین اقشار فرودست جامعه بود ادامه دهد.
نیکولاس مادورو خارجی‌ها و مافیای داخلی را مسئول بحران فعلی کشورش می‌داند و معتقد است این حوادث بخشی از توطئه برای تضعیف انقلاب ۱۶ ساله حزب حاکم است. مادورو هنوز وفادارانی دارد هرچند تعداد آن‌ها رو به کاهش است. چرا که او شخصا از سوی چاوز انتخاب شده تا انقلاب بولیواری‌ها را نگه دارد.
او سعی می‌کند با بازداشت رهبران گروه‌های مخالف و تدوین یک اساسنامه جدید موقعیت خود را تثبیت کند و می‌گوید قصد دارد با مخالفان وارد مذاکره شود. ارتش ملی (GNB) به همراه افراد مسلح موسوم به کالکتیووس که وفاداران به چاویزمو هستند نیروهای جبری دولت را تشکیل می‌دهند. این گروه‌ها با اعمال خشونت و سرکوب مخالفان تاکنون توانسته‌اند مانع از رسیدن معترضان به مرکز شهر کاراکاس شوند؛ جایی که کاخ ریاست جمهوری و وزرای دولت واقع است.
حالا تنها ۲۴% مردم موافق مادورو هستند و از هر ۵ ونزوئلایی، ۴ نفر بر این عقیده‌اند که مادورو کارش را به درستی انجام نداده است. ونزوئلایی‌ها دیگر به رژیم –اگر نگوییم به چاویزمو – اعتقادی ندارند.
منابع :
نظر شما